la greve

Dag allemaal,

terug in Boulbinet (Conakry, en ville) en alles is hier weer helemaal op normale gang, er leeft een blij gevoel onder de mensen. Ikzelf heb van deze hele toestand weinig gemerkt buiten vele knallen van geschiet in Hamdalay toen we er nog waren, de vele militairen die door de stad liepen en dat er geen auto's en taxi's reden.in heel Conakry is het rustig gebleven, behalve in en rond Hamdalay zijn er zwaardere rellen uitgebroken. Maar dit alles is nu dus voorbij terwijl ik 10 dagen heerlijk in het paradijs op 't eilandje Room heb genoten van geweldig Afrika. Room is niet enkel zo'n bounty-eilandje uit de boekjes, Room is ook waar de traditionele muziek in het hart gedragen wordt van het hele dorp. Heb er de Dundunba mogen meebeleven, een muzikaal ritueel, een avond waar alle djembefola's samen gaan zitten en ritmes bouwen, boven elkaar, door elkaar heen, waardoor weer duizend nieuwe ritmes ontstaan,waar de dansers en danseressen dan afwisseld hun gevoel op gaan uiten. De afrikaanse dans heeft me echt diep geraakt, er komt een ongelofelijke kracht naar boven als ze eenmaal in de muziek zitten. De bewegingen, zowel die van de dansers als van de ritmes van de percussionisten, zijn meer dan impressionant, ze raken je binnenste, ze raken m'n diepste gevoel! Op zo'n momenten besef je waarom muziek zoveel betekent, omdat het om DIE momenten gaat... die momenten waar je jezelf in n ander gevoel, wereld, sfeer, n ander plaatsje die niet enkel in jezelf zit, kan brengen die de diepste, sterkste verbondenheid tussen 2 mensen kan brengen. En die verbondenheid heb ik hier pas echt ontdekt, ik ben er al altijd naar opzoek geweest maar nu heb ik die pas echt gevonden en gevoeld! Op Room zijn er meerdere schooltjes en kamers voor toeristen die de afrikaanse muziek willen leren. Normaal gezien komen er veel toeristen maar de afgelopen weken was't er heel rustig omdat toeristen wegbleven uit guinee door de staking. Ik heb er 10 prachtige dagen gehad, samen met mn zusje Mawa in de tent geslapen aan de boord van de zee, zwemmen en afkoelen in de zee en onder de palmbomen, huppelen over de cajoe's, dagelijks 2 keer djebeles met Sekou en Emmerson op Dundunba, de berg opgeklommen door de wildernis heen, ruines vanuit de koliniale tijd gezien, van toen het eiland Room in macht van de Engelsen was. Echt n vreemd gevoel om binnen die muren van het gevang te zitten en te weten dat dit voor de zwarten was terwijl nu de zwarte cultuur er meer dan overheerst met haar volle kracht. Weer een moment dat ik die ongelofelijke kracht van Afrika kon voelen. heel veel nieuwe mensen ontmoet, fantastische mensen die allemaal die liefde voor muziek vanuit 't gevoel gemeen hebben. Heb er wel een klein gevecht met mezelf doorsparreteld om iets wat meer vrijheid te krijgen voor mezelf. constant onder de vleugels leven van Sekou geeft een opgesloten en tot last zijnt gevoel soms, maar beetje voor beetje, donjie donjie, wring ik me af en toe wel los, en ga ik m'n eigen weg. constante security belemmert ook n beetje het contact met nieuwe mensen. mensen gaan hier veel minder snel contact met me leggen als Sekou bij me is.

maar nu ondertussen mn 3e dag terug in Boulbinet en gisteren voor'eerst op mn eentje de stad doorgewandeld, en zonder enig probleem. Het voelt heerlijk, had plots weer opnieuw dat gevoel dat hier nog zooooooooveel te beleven valt. Ben op mn wandeling ook Abdoule tegengekomen die ik kende van op Room en direct mee de taxi ingespongen naar Mantam, n andere wijk aan de andere kant van de stad. Dus alweer n nieuw stukje Conakry rijker.

Dat is het fantastische aan Afrika hier, en aan zoveel mensen op zo'n kleine oppervlakte, je komt iedereen vanzelf weer tegen.